Zasiedzenie jest konstrukcja prawną, polegającą na nabyciu prawa własności rzeczy, przez podmiot który posiada tą rzecz przez określony prawem czas. Instytucja zasiedzenia uregulowana jest w art. 172 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93). W drodze zasiedzenia można nabyć własność rzeczy zarówno ruchomej jak i nieruchomości. Warunkiem zasiedzenia, jest posiadanie rzeczy w sposób samoistny, tj. władanie tą rzeczą w podobny sposób w jaki włada nią właściciel. Podmiot, który wie że nie jest właścicielem rzeczy również może nabyć jej własność w drodze zasiedzenia, albowiem w wypadku takim wydłuża się jedynie termin w jakim następuje nabycie własności. Tak oto w art. 172 § 1 kodeksu cywilnego wskazano, iż posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomości nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Art. 172 § 2 w/w aktu prawnego mówi zaś, iż po upływie lat trzydziestu, posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Termin nabycia własności rzeczy ruchomych przez zasiedzenie wynosi trzy lata, jednakże dotyczy on tylko posiadania rzeczy w dobrej wierze. Brak jest podstaw prawnych do nabycia rzeczy ruchomej, uzyskując jej posiadanie w złej wierze (np. złodziej). Występującym często w praktyce sądowej zagadnieniem jest nabycie przez zasiedzenie przygranicznego pasa gruntu. Problem zasiedzenia przygranicznego pasa gruntu pojawia się w sytuacji niezgodności przebiegu granicy np. działki z panująca w tym zakresie sytuacją faktyczną. Tak oto posiadający od wielu lat nieruchomość podmiot dowiaduje się, iż w rzeczywistości przygraniczny pas tejże nieruchomości należy do właściciela działki sąsiedniej. Jednym z wielu problemów jakie mogą wystąpić w opisanym wyżej przypadku jest kwestia wyboru odpowiedniego trybu postępowania. Pytanie sprowadza się do tego, czy właściwym dla danego przypadku jest tryb postępowania administracyjnego przewidziany art. 30 ust. 1 ustawy – prawo geodezyjne i kartograficzne, a dopiero po wyczerpaniu tego obowiązkowego stadium, o ile nie dojdzie do rozgraniczenia- sądowe postępowanie rozgraniczeniowe czy też żądanie stwierdzenia nabycia własności przygranicznego pasa gruntu przez zasiedzenie. Odpowiedz na powyższe pytanie każdorazowo zależy od specyfiki stanu faktycznego z jakim mamy do czynienia i wymaga dokładnej i wszechstronnej analizy. Dla przykładu wskazać należy, iż w postanowieniu z dnia 05 lutego 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt IV CSK 220/15 Sąd Najwyższy stwierdził, iż jeżeli kwestia spełnienia przesłanek zasiedzenia przygranicznego pasa gruntu stanowi wyłączną podstawę rozstrzygnięcia objętą żądaniem ochrony prawnej wnioskodawcy i nie jest powiązania z kwestią sporu co do przebiegu dotychczasowej granicy, wynikającej z istniejących dokumentów geodezyjnych, to brak jest podstaw do identyfikowania takiej sprawy jako o rozgraniczenie jedynie przez sam fakt, że zasiedzenie dotyczy przygranicznego pasa gruntu. Zaznaczyć jednak należy, iż w przytoczonym przypadku kwestia przebiegu granicy pomiędzy działkami nie była sporna, albowiem jej przebieg prawidłowo naniesiony był już na mapy geodezyjne, czego strony nie kwestionowały. Wobec powyższego uznać należy, iż w przypadku gdy przebieg granicy nie jest sporny, właściwą drogą do stwierdzenia nabycia własności gruntu przez podmiot, który dotychczas ten grunt posiadał pomimo, iż nie był jego właścicielem, pozostaje żądanie stwierdzenia zasiedzenia tegoż gruntu. Ponadto, aby skutecznie żądać stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości należy wykazać, iż spełnione zostały wszelkie przesłanki ustawowe omawianej instytucji.